ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

 

Η ομάδα της δημιουργικής γραφής του Λυκείου μας, με πολλή εμπιστοσύνη στον στίχο του Κωνσταντίνου Καβάφη πως η Τέχνη της Ποιήσεως έχει εκείνα τα φάρμακα που κάμνουνε –για λίγο-  να μη νοιώθεται η πληγή, έλαβε μέρος στην εκδήλωση για την ειρήνη που πραγματοποιήθηκε στον χώρο Τεχνών το Σάββατο 28 Μαΐου.

 Ήμαστε εκεί  για να υμνήσουμε την Ειρήνη και να αποκηρύξουμε τον πόλεμο με τη δύναμη του λόγου των ποιητών. Άλλωστε υπηρετούμε πάντοτε, σαν ομάδα, την προσδοκία μας για την είσοδο της Ποίησης στο οικοσύστημα της σύγχρονης πραγματικότητας.

 

 

 

Ο Γιάννης Ρίτσος, αποκήρυξε τον πόλεμο.

 

Ειρήνη

 

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο
παιδί που ξυπνάει.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ’ναι η ειρήνη.

 

 

Και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ  αποκήρυξε τον πόλεμο.

 

 

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε:
Πόλεμος και Ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.

Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από τη μάνα.
Έχει τα δικά της
απαίσια χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό,τι άφησε όρθιο
η ειρήνη τους.

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
μιλάνε για ειρήνη
ο απλός λαός ξέρει
πως έρχεται ο πόλεμος.

 

Ο πόλεμος που έρχεται
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.

 

 

Και ο Νικηφόρος Βρεττάκος αποκήρυξε τον πόλεμο

 

 

Ο ήλιος και ο στρατιώτης

 

                    Εσύ μου έχεις δώσει την όραση.

                    Κ’ είδα πρωινά στον ουρανό να περπατάνε

                              σαν παγώνια,

                    είδα τα εφτά σου χρώματα στις πεταλούδες

                    του κήπου μου του πατρικού – τον κόσμο όλο αυτό

                    τον αγάπησα βλέποντας.

                         Ήμουνα προϊόν

                    σοφίας και σοφά ήτανε τοποθετημένα

                    τα μάτια μου στο πρόσωπό μου, όλα σοφά

                    στο σώμα μου. Κι ήρθα να ζήσω,

                    να ζήσω ήλιε μου ήθελα, εδώ όπου το φώς σου,

                    όπως όλα τα πράγματα της γης, το ίδιο και με μένα

                    μ’ εξευγενίζει φέγγοντάς με. Αλλά, το συλλογίζομαι:

        

                    Χέρια σοφά μου δόθηκαν γι’ ανόητες πράξεις.   

 

Και ο Γιώργος Σαραντάρης αποκήρυξε τον πόλεμο

 

Ακόμα δεν μπόρεσα  

 

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ

Πάνω από την καταστροφή

Δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους

Δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε

Από τη συντροφιά μου

Πως έχασαν τον αγέρα που εγώ αναπνέω

Και πως η μουσική των λουλουδιών

Ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα

Δεν έρχεται στ' αυτιά τους

Ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ' άλογα

Που θα με φέρουν πλάι τους

Να τους μιλήσω

Να κλάψω μαζί τους

Και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους

Όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος

Σαν τίποτα να μην είχε γίνει

Σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω απ' τα κεφάλια μας.

 

Και ο Μανόλης Αναγνωστάκης αποκήρυξε τον πόλεμο

 

Ποιήματα ποὺ μᾶς διάβασε ἕνα βράδυ ὁ λοχίας Οtto V...

 

Σὲ δυὸ λεπτὰ θὰ ἀκουστεῖ τὸ παράγγελμα «Ἐμπρός»
Δὲν πρέπει νὰ σκεφτεῖ κανένας τίποτε ἄλλο
Ἐμπρὸς ἡ σημαία μας κι ἐμεῖς ἐφ᾿ ὅπλου λόγχη ἀπὸ πίσω
Ἀπόψε θὰ χτυπήσεις ἀνελέητα καὶ θὰ θὰ χτυπηθεῖς

Θὰ τραβήξεις μπροστὰ τραγουδώντας ρυθμικὰ ἐμβατήρια
Θὰ τραβήξεις μπροστὰ ποὺ μαντεύονται χιλιάδες ἀνήσυχα μάτια
Ἐκεῖ ποὺ χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω ἀπὸ μία ἄλλη σημαία
Ἕτοιμα νὰ χτυπήσουν καὶ νὰ χτυπηθοῦν.

Σ᾿ ἕνα λεφτὸ πρέπει νὰ μᾶς δώσουν τὸ σύνθημα
Μιὰ λεξούλα μικρὴ ποὺ σὲ λίγο ἐξαίσια θὰ λάμψει.

(Κι ἐγὼ ποὺ ἔχω μία ψυχὴ παιδικὴ καὶ δειλὴ
Ποὺ δὲν θέλει τίποτε ἄλλο νὰ ξέρει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
Κι ἐγὼ πολεμῶ τόσα χρόνια χωρίς, Θέ μου, νὰ μάθω γιατί
Καὶ δὲ βλέπω μπροστὰ τόσα χρόνια παρὰ μόνο τὸ δίδυμο ἀδερφό μου.)

                 

 

Και ο Ηλίας Βενέζης αποκήρυξε τον πόλεμο

 

 «Έτσι είναι ο πόλεμος»

 

«Ρωτούσε το γερο-παππού του, ο μικρός βοσκός, για να μάθει σαν τι πράμα να ήταν αυτό, «ο πόλεμος». Εκείνος του αποκρινόταν:

-Θυμάσαι τότε που έπεσε πολύ νερό και πήρε τα πρόβατά μας και τα έπνιξε και πήρε μαζί του και ανθρώπους;

Ναι, το θυμόταν καλά.

-Έτσι είναι ο πόλεμος. Κάθε τόσα χρόνια έρχεται το κακό, παίρνει νιους ανθρώπους και κανένας δεν ξέρει αν θα γυρίσουν…..

…-Και πούθε, παππούλη έρχεται το κακό αυτό; Απ’ τον ουρανό πάνω;

-Όχι, παιδί μου. Απ’ τους ανθρώπους.

Και ο μικρός βοσκός δεν καταλάβαινε πια τίποτα. Ήξερε για τη νεροποντή, πως, σαν έρθει απ’ τα σύννεφα, οι άνθρωποι τρέχουνε να φυλαχτούνε. Τι κάνουνε λοιπόν γι’ αυτή την άλλη, τη μεγάλη νεροποντή, και πώς γίνεται να τη φέρνουν οι ίδιοι στη γη και τίποτα να μην κάνουν, για να φυλαχτούν;»!..

 

 

Και ο Μπορίς Βιάν αποκήρυξε τον πόλεμο

 

 

Ο Λιποτάκτης

 

Κύριε Πρόεδρε
Σας γράφω ένα γράμμα
Που ίσως το διαβάσετε
Αν έχετε καιρό
Μου στείλαν τα χαρτιά μου
Να φύγω για το μέτωπο
Απόγευμα Τετάρτης
Κύριε Πρόεδρε
Δεν θέλω να το κάνω
Δεν βρίσκομαι στη γη
Για να σκοτώνω τ’ ανθρωπάκια
Δεν θέλω να θυμώσετε
Μα πρέπει να σας πω
Πως το’ χω πάρει απόφαση
Για να λιποτακτήσω […]

 

Θα ζητιανεύω τη ζωή μου
Στους δρόμους της Γαλλίας
Θα λέω στ’ ανθρωπάκια
Μην ακούσετε
Μην το κάνετε
Στον πόλεμο μην πάτε
Να φύγετ’, αρνηθείτε
Αν κάποιο αίμα πρέπει να χυθεί
Να δώστε το δικό σας
Είστε καλός ιεροκήρυκας
Κύριε Πρόεδρε
Και αν με καταδιώξετε
Στους χωροφύλακες να πείτε
Πως όπλα δεν κρατώ